İnsan ve toplum, taş ve duvar, hücre ve vücut, hepsi de parça ve bütün bağlantısı ve birisi olmazsa, diğeri de olamaz diyebileceğimiz önemdeki unsurlardır. Nasıl ki, bir duvarda bir taş eksik olsa ne olur ki, bir vücutta bir tek hücre hasta olsa ne olur ki diyemeyeceğimiz gibi, toplumda da bir kişi, bir fert zararlı ve ahlaksız olsa ne olur ki diyemeyiz.

Evet, şu sözü haykırıyorum: “Nasıl ki duvarda tek bir taş dahi mühim ise toplumda da tek bir insan dahi mühimdir." Evet, söze böyle başlayayım. Zaten bu sözler her şeyi açıklıyor.

Bir taş olmazsa ne olur duvarda? O duvar, ya yıkılır, ya da yıkılmazsa bile yıkılmaya namzet bekler durur. Ya da bir duvardaki tek eksik taş, çirkin durur. Yani bütün olduğunda güzel gözüken duvar, bir taş dahi eksik olsa çirkin gözükür.

Bir duvar taşlardan, tuğlalardan, briketlerden müteşekkil olduğu gibi, bir toplum da insanlardan, fertlerden, vatandaşlardan müteşekkildir.

Aynı durum hücre ve vücut bağlantısında da geçerlidir.

Bu teşbih ve örneklerden şuraya gelmek istiyorum.

Maalesef, kapitalist toplum, “insan harcama makinesidir.”

Çocuklarımızı aileden sonra, okula ve topluma emanet ediyoruz, “ne okul, ne de toplum, emanete sahip çıkamıyor.”

Şimdi şu sözleri duyar gibi oluyorum.

“Ey Yazar Ahmet Sandal, okulu ve toplumu bir yana bırak, aileler çocuklarına sahip çıkabiliyorlar mı?”

Evet, çok doğru ve yerinde bir soru bu. Aileler çocuklarına sahip mi çıkıyorlar yoksa, “saldım çayıra, Mevla’m........

© İstiklal