Bir çocuğun eline rengârenk bir balon verdiğinizi düşünün. İlk anda gözleri parlar, balonu göğe bırakmamak için sımsıkı tutar. Ama balon yavaş yavaş sönmeye başladığında heyecanı da söner, elinde kalsa bile artık onu coşkuyla taşımaz. Bugünün insanı da sanki elinde yavaşça havası kaçan bir balon taşıyor.

Çevreme baktığımda bunu çok net görüyorum: İnsanlarda yeni bir hedef, yeni bir iş, yeni bir ideal için kıvılcım yok. Sanki hayat, bir nehir gibi sessizce akıp gidiyor; bizler ise suyun kenarında oturmuş, dalgaları seyrediyoruz.

Bir okulda veli toplantısı yapılıyor. Saatlerce konuşuluyor: Öğrenci gelişimi, gelecek planları, yapılacak projeler… Ama salona baktığınızda gözlerde parıltı yok. Veliler dinliyor ama yürekten bir heyecan duymuyor. Öğrenciler yeni bir ufka açılacakmış gibi bir merak beslemiyor. Öğretmenler bile çoğu zaman “bir an önce bitsin” tavrında.

Peki, ne oldu........

© İstiklal