alevini yitirmiş ateşler oynaşıyor kalbimde

kül olmaktan kaçıyorlar

sağrısı sıcak eyersiz atları kovalıyorum

içimin menfezlerinde

üstümde bir siyah mercan yalnızlığı

içimizde her daim bir baba evi sızısı

ruhumun iplikleri çözülürken

bir şey var zihnimde soluk alıp veren

bir değirmen taşında kendini ezen

oysa biliyorum fotoğraflar eskimez

insandır eskiyen

yaralarını dikip de

yamalı bir bohça gibi dürülen

bilmiyorum

daha kaç kez şafağı hediye edeceksin bana

günler günlüğünü yitirirken

tekrar yol olur yollar

ve her zaman masalsıdır yollar

hiç ummadığın anda kucaklar

insan taşların arasında........

© İnsaniyet