kendi gerçeğimi senin gerçeğinden ayırırken
bir şeyler kuruyor içimde
ve sararmadan dökülüyor yapraklar
zaten çiçek açtırmadı direndiğim tüm ayazlar
kapatamaz hiçbir el
içimdeki kapıları dışarıdan
tüm eksiklikleri biriktirir zaman
oysa fazla değildir noksanlıklar varlardan
şimdi gülümsemeler donarken dudaklarımda
acı bir hatıra sökün ediyor ruhuma

eskir bütün hatıralar
nasırlaşır bütün duygular
yine de bir kül gibi kalır bir yerlerde
şimdi kendi ayak izlerimi yüceltirken
bir cam buğusu soluğumu durdururken
ödünç acıları yüklenmeden
kendi acılarımı vuruyorum sırtıma
imansız tapınmak mı olur zira

bilinmez senaryoları vardır zamanın
yine de bilir analar
ellerine ne zaman kına vuracağını
dağları dize........

© İnsaniyet