Onkolojinin yangın merdivenleri akşam el ayak çekildikten sonra dertli refakatçilerin ve ayaklanmış müzmin hastaların mekânıdır. Bunlar derttaştır ve tütün molası ile suç ortağı da olurlar. Suç ortaklığı tuhaftır. Dumanlar savrulur ve battı balık yan gider türü bir arabesk bırakış, yüzleri maskeler.

Orada bazen hastalık ve ölüm hakkında derin felsefi sözler söylenir. Klasik olan bir tarafa atılmış, tuhaf bir sezgi ile benzeri tekrarlanmayacak tespitler mıh gibi keskin çakılmıştır. Acılı bir baş eğme, tevekkül ama aynı zamanda feleğin çarkı içinde feleğe öfkeli bir isyan. Yaradan’a laf edilmez. Yazgı suçlanır. Bu yazgıyı hak etmek bakımından insan kendini bile suçlar. Belki istisnai olarak Yaradan’a hafif bir serzeniş vardır en fazla.

O manzarasız arka bahçeye bakan demir merdivenler ve aradaki sahanlık, acı patlıcanı kırağı çalmaz edasındaki insanlarla birlikte karamsar bir Orta Çağ tablosu gibi grotesk ve solgundur. Buradan kubbesi nurlu bir camiye geçiş yapayım, abdestimi şadırvanda alayım, duamı edeyim dersiniz. Ama kahvaltı yeşile çalan yumurta, ekşi kokulu peynir ve kâğıt bardakta acı çay olacaktır. Hastamız ya da bedenimiz, damar yolundan giden sıvıyı bekleyecektir. Ozon ve tentürdiyot kokusu. Sargı bezleri, pamuklar, şırıngalar… İşte Müslüm de çalmaktadır. Mıhlanırsınız olduğunuz yere. Cami huzuru ve özenli kahvaltı uzaklardadır.

Gezegenin baskısından bir süreliğine azade tutan........

© İnsaniyet