Kalem sığmıyor parmaklarıma, göz görmüyor, kulak duymuyor. Kalp dediğimiz o asi çalgı bile pek bir isteksiz. Işık, ses, nefes… Hepsi donuk, hepsi eksik. Zaman akıyor gibi görünse de içimde bir yerde kaskatı bir kütle. Çünkü sen, zamana direnen ve bu direnç sayesinde zamana hükmedendin. O yüzden zaman bile daha şimdiden anlamını kaybetti. Defalarca deniyorum kalem tutmayı. Olmuyor. Çünkü hayat, avuçlarımda, damarlarımda akmaya direniyor. Kör, sağır, dilsiz bir mekân ve ölü bir yürekle yaşamak diyelim. Yaşamak denilen şey, senin gibi birinin ardından sadece dayanmaksa, yaşamak denmez ki ona; yitmek, evet yitmek denebilir belki…

Yüreği saran bir kor gibiydin abi. Toprağa düşen çiğ, baharı müjdeleyen cemre, havayı aydınlatan güneş ya da… Hayatı katlanır kılan ne varsa onlara benzerdin. Sıcaklığın yalnız mevsimlere değil, ruhun derinliğindeki bam teline, iç dünyaya saklanmış o gizemli atmosfere de dokunurdu. Herkesin diline doladığı kelimelerle değil, yaşadığı gibi konuşmaya önem verirdin. Sadelik sende gösterişten çok daha ışıltılı parlardı. Dürüstlük, sözlerinde değil sadece; yürüyüşünde, susuşunda, bakışındaydı aynı zamanda. Seninle aynı döneme, aynı coğrafyaya denk gelmek bile bir ayrıcalıktı. Çünkü sen, yalandan........

© İlke TV