Unutmalı mıyım sevgili seni?

O buğulu bakışlarını, gözlerindeki ince mercan kırıntılarını, parmaklarının inceliğini, ruhumun en derin yerlerine dokunan sözlerindeki ince tını, sabah buğusu bakışlarındaki özlem damlacıklarını, güneş kızıllığı kıvamındaki yüzünün sevecenliği…

Sahi seni aklımın en ücra köşelerinden atmalı mıyım?

Silebilir miyim seni sonsuza değin?

Bir kuşun kanadına bıraktığım hayallerimi avuçlarında bulmayı dilerdim hep. Göçmen kuşların farklı diyarlara kanat çırpmasındaki heyecanı yaşıyorum sana her özlem duyduğumda. Kır çiçeklerine konan kelebeklerin kanatlarında buluyorum kendimi gözlerine her baktığımda.

Aydınlık sabahlara uyanmanın telaşındayım her dem. Seni bir daha görebilmek için karanlık geceleri adımlıyorum yeni bir günün başlangıcına çıkmak için. Sabahlarımsın sevgili. Karanlık gecelerde dilimde bir ıslıkla geceyi korkutuyorum. Kaçıp saklansın gece bilinmez ücra yerlere. Karanlığın korkusundan kuytuluklara gizlenen aydınlıklar bir an önce saklandıkları yerden çıkıp gelsinler diye geceye ıslıklar gönderiyorum senin adına.

Vücudumun gittikçe büyüdüğünü ve genişlediğini hisseder gibiyim. Kendi bedenim bile bana dar geliyor. Sığamıyorum kendime. Ayaklarım beni bir bilinmeze doğru, bilmediğim diyarlara götürürken, beynimin ince kıvrımlarında geziniyor hayalin.

Sahi unutmalı mıyım sevgili seni?

Gün yanığı yüzünde açan, gözlerinde tomurcuklanan, kirpiklerine tutunan özlem duygularımı iç cebime koyup gitmeli miyim umarsızca. Seni her dem hisseden ruhumun sana yakınlığını bilinmez diyarlara mı göndermeliyim?

Bir bilinmezlik, bir belirsizlik, bir karmaşa sarıyor benliğimi. Sana olan özlemlerim çağıldayarak akan nehri andırıyor. Kağıttan kayıklara tutunuyorum fırtınalı gecelerde. Zifiri karanlıklar, fırtınalarla birlik olmuş sanki. Sıkıca tuttuğum kürekler ellerime ağır geliyor. Bir kaya........

© Hürses