Kasım ayı geldi mi, doğanın rengi solar, gökyüzü grileşir, ağaçlar yapraklarını sessizce toprağa bırakır. İşte tam o vakitlerde, tüm bu solgunluğun ortasında bir çiçek başını kaldırır, adı “Kasımpatı”.

Ne ilginçtir ki, mevsimin ölümü hatırlattığı bir zamanda kasımpatı açar. Herkes kışa hazırlanırken, o dirençle, zarafetle varlığını ilan eder. Bu yüzden kasımpatı, doğanın sessiz bir başkaldırısı gibidir. Ölümü kabullenmeyen, karanlığa inat açan bir umudun simgesidir.

Japonya’da “uzun yaşamın ve sağlığın çiçeği” olarak bilinir. Orada kasımpatı, ölümle değil, sonsuzlukla anılır. Oysa bizde, özellikle mezarlıklarda sıkça görüldüğü için, kasımpatı biraz hüzünlü, biraz da vedanın sembolü olmuştur.

Belki de bundandır, bu çiçeğe baktığımızda içimizde aynı anda iki duygu belirir: hüzün ve........

© Hürses