"Kocamı kaybettim"

Merhaba, bu satırları yazmak benim için hiç kolay değil ama içimi dökmeye, bir ses duymaya, bir yol bulmaya öylesine ihtiyacım var ki… Kocamı kaybettim. Hayat arkadaşımı, yolumu aydınlatan ışığımı, en yakın dostumu, her şeyimi yitirdim. Şimdi her sabah uyanmak, bir güne daha onsuz başlamak bana cehennem gibi geliyor. Evimizin içinde onun sesi, adımları yok artık. Sanki zaman onun gidişiyle durdu, hayatın tüm renkleri soldu. Yıllar boyu omuz omuza verdik, acılarla da mutluluklarla da birlikte baş ettik. İkimiz de öğretmendik, emekli olduk. Onunla yaşlanmak güzeldi, güven vericiydi. Şimdi bir başıma kaldım. Çocuklarım yanımda, destek oluyorlar, ellerinden geleni yapıyorlar ama onların sevgisi bile içimdeki boşluğu dolduramıyor. Bazen bana bakarken gözlerinde acıma gördüğümü hissediyorum ve bu beni daha da kahrediyor. Bazen geceleri ağlarken kendi kendime “Ben şimdi ne yapacağım?” diye soruyorum. Onsuz bu hayatı nasıl sürdüreceğim? İçimde öyle büyük bir özlem var ki, anlatamam. Her şeyin anlamını yitirdi sanki. Eskiden birlikte güldüğümüz anılara şimdi ağlayarak bakıyorum. Kalabalıklar içinde bile yapayalnız hissediyorum. Acımı hafifletecek, bana yeniden yaşama gücü verecek bir yol var mı bilmiyorum ama sizin tecrübeli ve anlayışlı sözlerinize ihtiyaç duyuyorum. Bu yas duygusuyla nasıl baş........

© HTHayat