"Bu evliliği devam ettirmek istiyorum"

Merhaba Yeşim Hanım, size içim dolu dolu yazıyorum. Hayatta kimseye derdimi böyle uzun uzadıya anlatmadım ama artık kendime bile yetemez hâle geldim. 20 yıldır evliyiz. Üç evladımız var. Büyük oğlum üniversitede okuyor, ortanca kızım liseye geçti, en küçük oğlum da bu yıl ortaokula başladı. Her biri bizim gözümüzün nuru, bu yuvanın meyvesi. Ama şimdi eşim boşanmak istiyor ve resmî olarak dava açtı. Ne yapacağımı, ne diyeceğimi bilmiyorum. Dünya başıma yıkıldı desem abartmış olmam. Eşim bana, “20 senedir hayatıma hiçbir şey katmadın, benim için hiçbir şey yapmadın. Senelerimi çaldın” dedi. Bu sözler beni derinden yaraladı. Belki bazı şeyleri gösteremedim. Belki duygularımı dile getirmekte eksik kaldım. Ama bu yuvayı ayakta tutmak için elimden ne geldiyse yaptım. Sabahın köründe işe gidip akşam geç saatlerde döndüm. Daha iyi bir gelecek kuralım diye. Evde huzur olsun, eksikleri olmasın diye.Eşim çocukların okul masraflarını düşündüğünde endişelenmesin, market alışverişinde fiyatlara takılmasın diye kendimi ikinci plana attım. Doğum günlerimi, kendi sağlık sorunlarımı bile önemsemedim. Kaç kere doktora gitmem gerekirken “önemli bir şeyim yok” diyerek geçiştirdim. Çünkü önemli olan onlardı. Ama şimdi dönüp baktığında sadece eksiklerimi görüyor. “Sen bana hiç destek olmadın” diyor. Oysa kızımız küçüktü, gece yarısı ateşlendiğinde arabaya atlayıp sabaha karşı hastaneye ben koştum. Oğlumuzun okul turnuvasına giderken cebine harçlığı eksik olmasın diye kendi cebimi boşaltan bendim. Bunlar görünmedi mi? Ya da ben göstermeyi mi bilemedim? Yeşim Hanım, ben mükemmel bir eş olmadım belki ama kötü bir adam da olmadım. Bu evliliği devam ettirmek istiyorum. Hâlâ seviyorum. Bu yaşa geldik, birlikte büyüdük, acıyı tatlıyı paylaştık. İnsan bir ömrü kolay kolay bırakabilir mi? Eşim buz gibi şimdi. Ne desem dinlemiyor. Sanki kapıyı tamamen kapatmış. Ama ben vazgeçmek istemiyorum. Çocuklarımız da bu durumdan çok etkileniyor. Küçük olan her akşam “Annemle barıştınız mı?”........

© HTHayat