Biz kimiz?

Biz hep ‘‘başarılı’’ olmamız gerektiği fikriyle büyütüldük. Başarılı kabul edilebilmenin ilk koşullarından birisi de; toplumun onayladığı, saygı duyduğu ve genellikle ‘‘garanti’’ olarak tabir edilen mesleklere sahip olabilmekti. Doktorluk, mühendislik, avukatlık ve öğretmenlik gibi. Elbette bu saydığım meslekler gerçekten bu alanlara yatkın olunup; büyük bir heves ve mutlulukla icra edilebilir. Fakat bizim kuşağımız bu meslekleri ‘‘başarının’’ kıstası olarak gördüğü için tercih etti ya da tercih etmek zorunda bırakıldı çoğunlukla. Bugün etrafınıza baktığınızda işini mutlulukla yapan kaç insan görebiliyorsunuz? Ve belki de bu durumunda etkisiyle yaptığımız işlerde herhangi bir yaratıcılık emaresi göstermiyor, halihazırda var olanı günün değişen ve gelişen şartlarına uygun haliyle icra etmeye çalışıyoruz sadece.

Lisede, karikatür çizmeyi çok seven bir arkadaşım vardı. Dersleri çoğunlukla gerçek tutkusu için çalışma zamanları olarak görür ve dinlemek yerine çizerdi. Bu durum dolayısıyla çoğu kez sözlü ve fiziksel şiddete maruz kaldığına şahit oldum. Yıllar sonra ise iyi bir karikatürist olduğunu öğrendim. Ama o arkadaşım gibi içindeki tutkuya sahip çıkabilme cesaretini çok az kişi gösterebiliyor diye düşünüyorum.

Seçilen mesleğin insanın hayattan elde ettiği doyuma çok büyük bir katkısı olduğu yadsınamaz. Ve bir ömür, tek bir mesleğin içine de hapsedilmemeli belki de…

Neden eğitim sistemimizin tek amacı bizi ‘‘iyi bir........

© HTHayat