“İnsan mutluyken şarkının müziğine, hüzünlüyken sözlerine odaklanır.” diye bir söz okumuştum.

O gün, bu sözü doğrularcasına, büyük bir dert sandığım şeyi içimde dallanıp budaklandırıp işi daha da içinden çıkılmaz bir hâle getirdiğimde, müzik listemde varlığını bile unuttuğum bir ney sesine kilitlenmişti kulaklarım ve ruhum.

Biraz uzaklaşmak, olaya biraz farklı açılardan bakmayı denemek için bisikletime atlayıp yollar geçmiş ve varış noktama döndüğümde içimde hiçbir şeyi yoluna koyamamıştım.

Deniz kenarındaydım. Denize daha önce hiç böyle baktığımı hatırlamıyorum; “anda kalmak” dedikleri şeyin tam idrakındaydım.

Bahsettiğim müziğin başlamasıyla denizin çok uzak bir noktasına odaklanmam ve beraberinde hafif bir rüzgâr esintisinin gelmesi… Bunların hepsi eş zamanlı olmuştu.

Bir anda ağlamaya başladım. Benim de şaşırdığım bir çözülmeydi bu. İnsan........

© Hedef Halk