Zaman, bazı günleri geçmez.
Takvim yaprakları dökülür ama biri hep duvarda asılı kalır.
2 Temmuz 1993.
Sivas.
O gün güneş doğdu mu, doğmadı mı, kimse hatırlamıyor.
Ama o gün karanlık çok erkendi.
Gözlerden değil, içten gelen bir karanlık… Küllerini çok önceden hazırlamış bir yangının habercisi.
Pir Sultan’ın adını taşıyan bir şenlikti o.
Ama bu ülkede şenlik bile bazen yas hükmünde olur.
Aydınlar toplanmıştı.
Yazarlar, ozanlar, şairler, fikir işçileri...
Kelimelerin bile usulca yürüdüğü bir coğrafyada, onlar yüksek sesle insanı konuşuyordu.
Madımak Oteli...
Bir otelden çok, bir geçiş yeriydi o gün.
Hayatla ölüm arasında, hafıza ile inkar arasında bir eşikti.
İçeri girenlerin bazıları, bir daha çıkamadı.
Çünkü dışarısı çoktan örgütlenmişti.
Kızgın kalabalık değil, yönlendirilmiş öfke.
Linç için eğitilmiş bir sessizlik,
Ve "tekbir" diyerek yakılan bir akıl.
Aziz Nesin’i kim okumuştu?
Okumayı bilmeden, sadece nefretle bilen bir kalabalık…
Elinde sopa, cebinde fitne, ağzında yangın.
Ve kimse “yeter” demedi.
Devlet oradaydı ama devletsizdi.
Koskoca bir seyirci........

© HalkTV