Mourinho gitti, Fenerbahçe, sanki boğazına dolanmış ip çözülmüş gibi, hocasız çıktığı ilk maçta Gençlerbirliği’ni 3 golle yendi.
Ama mesele sadece goller değildi. Uzun süredir kısılmış bir nefes açılır gibi, hücum oyuncuları ve kanatlar özgürlüğünü geri kazandı. Üç golün de kanat ataklarından gelmesi, bu rüzgarın ilk işaretiydi.

Mourinho’nun futbolu aslında bir tür kontrol hastalığıydı. “Oyunu merkezde sıkıştır, rakibi oyala, hatasız savun, fırsatı bekle.”
Evet, disiplinliydi ama bir o kadar da boğucu. Bir taktik değil, bir pranga gibiydi. Futbolcunun ruhuna zincir, seyircinin heyecanına kelepçe…
Çünkü fazla kontrol, insanın da oyunun da ruhunu öldürür. Nehir kanal içine alınsa da sonunda yatağını bulur. Rüzgarı zincire vursanız da bir gün çatıyı söker.
Mourinho’nun gölgesi kalkınca........

© HalkTV