Toprak, Kolombiya Medellín’in kuzeyinde kurumuş bir çamur gibi çatlamıştı. Gökyüzü her zamanki gibi griydi; ne umut vardı ne huzur. Ama çocuklar her sabah yine sokağa dökülüyordu. Ellerinde bir top yoktu. Ama ayaklarının altındaki içgüdü, bir topun nerede olması gerektiğini biliyordu.

O çocuklardan biri, Jhon’du. Duran soyadını utangaçça telaffuz ederdi. Çünkü bu ülkede soyadı değil, hayatta kalma yeteneği önemliydi. Babası limanda çalışırdı, annesi ise evde, her gün dua ederdi oğlunun başı belaya girmesin diye. Çünkü Necoclí’de suç, yoksulluktan önce gelirdi.

Ama Jhon’un ayaklarında başka bir kader vardı. O bunu ilk, ayakkabısızken fark etti.

Her gün kıyıya yakın bir boş arazide, taşlardan kaleler yapar, çocuklarla güneş batana kadar oynardı. Top plastikti, yamalıydı, bazen de yoktu. Ama hayal güçlüydü. Bazen topu değil, hayalini ayağında sektirirdi Jhon.

Bir gün bir adam geldi. Envigado kulübünden bir gözlemci. Çocuklara baktı, biri dikkatini çekti. "Senin ayağında bir ateş var" dedi Jhon’a. O ateşle Medellín’e gitti. Ailesi korktu. “Uyuşturucu baronlarının arasına mı düşeceksin?” dediler. Ama Jhon, baronların değil, kramponun........

© HalkTV