“Zorunlu eğitimin asıl tartışılması gereken boyutu süresi değil yapısıdır. Eğitim; herkese aynı şeyi sunan değil herkese kendi potansiyelini keşfetme imkânı tanıyan bir sistem olmalıdır. Süreyi uzatmak, sistemi daha adil hale getirmez. Aksine, yapıyı dönüştürmeden süreyi artırmak, öğrencilerin sıkışmışlık hissini ve eğitimden kopuşunu artırabilir.”

“Eğitimi yeniden düşünmenin zamanı gelmiştir. Bunu yaparken süreyle değil içerikle, yöntemle ve yapıyla ilgilenmeliyiz. Öğrenciyi sistemin nesnesi olmaktan çıkarıp öznesi haline getirecek bir yapı, sadece bireyler için değil toplumun geleceği için de daha sağlıklı bir yol sunacaktır.”

İstanbul Aydın Üniversitesi Öğretim Üyesi Prof. Dr. Devrim Akgündüz ile zorunlu eğitimi konuştuk.

Zorunlu eğitim süresinin artması tek başına eğitimin niteliğini artırmak için yeterli midir?

Zorunlu eğitimin 12 yıla çıkarılması, Türkiye’de eğitim reformu adına atılmış en büyük adımlardan biri olarak lanse edildi. Ancak sürenin uzaması, eğitimin niteliğini artırmak için tek başına yeterli değildir. Asıl mesele, bu süre boyunca çocuklara nasıl bir eğitim verildiği, gelişim dönemlerine ne kadar duyarlı bir yapı kurulduğu ve öğrencilerin bireysel farklılıklarına ne ölçüde saygı gösterildiğidir. Bugün zorunlu eğitimin başlangıcından lise sonuna kadar olan süreçte, çocukların çoğu kez aynı kalıba sokulmaya çalışıldığını, ilgi ve yeteneklerine göre değil sisteme uymalarına göre değerlendirildiklerini görüyoruz.

Eğitim politikaları pedagojik temellere mi, yoksa politik gündemlere mi dayanmalı?

Eğitimle ilgili tartışmalar ne yazık ki çoğu zaman politik çerçevede sıkışıp kalıyor. Oysa eğitim; sayılarla, kontenjanlarla ya da yasa maddeleriyle değil çocuğun gelişimsel ihtiyaçları, öğrenme süreçleri ve pedagojik ilkeler temel alınarak şekillendirilmelidir. Zorunlu eğitimi konuşurken de öncelikli sorumuz “kaç yıl” değil “nasıl bir öğrenme ortamı” olmalıdır. Eğitimi pedagojik ilkelerden uzak, yalnızca idari kararlarla yönlendirmek; uygulamada hem........

© HalkTV