Türkiye’de bir kuşak var; tornavida tutmayı okul sıralarından önce öğrenmiş, sabah çayını paydos ziliyle içmiş, ama devletin gözünde hâlâ “çalışmamış” sayılıyor.

Bu kuşak, staj ve çıraklık döneminde alın teriyle üretimin parçası olmuş, fakat o dönemin sigortası “sayılmayan” gençlerden oluşuyor.

Bir bakıma bu insanlar, çalışıp da çalışmamış kabul edilen, alın teri istatistiklere yansımayan bir kuşak.

ÇOCUK İŞÇİLİĞİYLE MESLEK ÖĞRENİMİ ARASINDA İNCE BİR ÇİZGİ

14-15 yaşındaki çocukların sanayi sitelerinde, kuaför salonlarında, atölyelerde, marketlerde çalıştığını herkes bilir.

“Meslek öğreniyorlar” denir, “hayata erken atılıyor” denir ama gerçek şu:

Bu çocuklar fiilen üretim yapıyor.

Ürün, hizmet, kazanç ortaya koyuyorlar. Yani çalışıyorlar.

Ancak kanun diyor ki: “Onlar stajyer veya çırak, dolayısıyla emeklilik primi yatmaz.”

İşte burada büyük bir adaletsizlik başlıyor.

Bir yanda çocuk yaşta üretime katılan binlerce genç; diğer yanda “daha işe bile başlamamış” kabul edilen bir sistem.

Bu tablo, artık bir mevzuat detayı değil, kurumsallaşmış bir haksızlık.

Devlet, meslek eğitimiyle övünürken, o eğitimin en temel ayağı olan sigortalılığı yok sayıyor.

Staj ve çıraklık dönemlerinde yalnızca “iş kazası ve meslek hastalığı” primi ödeniyor.

Yani bir çocuk iş kazası geçirirse sistem devreye giriyor,

ama o günler gelecekte emeklilik hesabında yok hükmünde sayılıyor.

Kısacası;

Bir parmağı koparsa hak doğuyor, ama ömründen........

© HalkTV