Annelerin en büyük korkusudur. Doktorun biri alacak sizi karşısına “yavrunuz şu rahatsızlıktan muzdarip” diyecek.. Ya da çocuğunuz, Berkun Oya’nın şahane filmi “Kuvvetli Bir Alkış”ta olduğu gibi ana rahmine dönmeye çalışacak..
“YAVRU VATAN” da bende hep böyle bir duygu uyandırır.
Annesinin kuzusu mu yoksa kurbanı mı, belli değildir ya!
O yavru bir çeşit proje olarak yetiştirildiği için bir türlü büyüyemez ya!

TRT’ye girdiğimde Kıbrıs Harekatı henüz yeni bitmişti.
İlk gidişim 1976 yılındaydı. Lefkoşa’da kaldığım Saray Otel’in terasında hala kum torbaları ve kurşun izleri duruyordu. TRT muhabiri olduğum için girebildiğim (bir süredir açık) Kapalı Maraş’ta, milyon dolarlık otellerin kırık camlarından ipek, goblen perdeler süzülüyordu.
Savaş ganimeti sayılan porselen tabak takımları, gümüş çatallar bıçaklar çoktan Türkiye yolundaydı.
Her şey şaşırtıcı, hatta şok ediciydi.
Mesela, üzerindeki ceket biraz dar görünen adama “rahmetli de zayıfmış” diye takılıyorlardı. Ölen Rum kastedilerek!!

Daha sonra 2000’lerde, Ada’ya adeta çöken AKP ve FETÖ ortaklığı yıllarında birkaç kez daha gittim.
Gezilerime eşlik eden Kıbrıslı dostlar artık başka şeylere dikkat çekiyordu.
Mesela, kimse gitmediği halde Ankara’nın dünya para döküp yaptırdığı camilere.. Girne’nin en güzel yerlerindeki Cemaat okullarına.. Yanı sıra, sayıları pıtrak gibi artmış kumarhanelere..
Her köşede, her inşaatta Ankara’daki abinin elleri hissediliyordu.
Ve giderek Ada’ya, o kendine has güzel habitat yerine AKP estetiği, kültürü sinmeye başlamıştı.
O kadar ki, Türkiye’nin kendilerini nasıl bir kıyımdan kurtardığını unutma noktasına gelmişlerdi. Kaç kez tanık oldum.

Şimdi Kıbrıs yine Türkiye bağlantılı iddialarla çalkalanıyor. İki açıdan.
1) Dostumuz -yavrumuz değilse bile- karındaşımız Türki Cumhuriyetler gol attı. Uzun yıllar boyunca KKTC’yi tanımayan Özbekistan, Kazakistan........

© HalkTV