Brezilya’ya bu yıl ilk Oscar ödülünü getiren “I am still here” filmini sinemadaki koca salonda arka sıramdaki orta yaşlı hanımla bir başımıza izlerken ‘neyse’ dedim kendi kendime, “nasılsa kimse yok, rahat rahat ağlayabilirim…”

Brezilya’da 20 yıldan fazla süren askeri dikta dönemindeki keyfi uygulamalar, tehdit, cinayet ve işkenceyi görünce bir kez daha askeri darbelere, cuntalara ve baskı rejimlerine lanet ettim içimden.

Türkiye geçmişte çok badireler atlattı.

Cuntanın, askeri rejimin ne olduğunu maalesef biz bu topraklarda yaşayanlar olarak biliyoruz.

Latin Amerika’da darbeciler çok uzun kaldılar.

Şili’de 1973’ten 1990’a, Brezilya’da 1964’ten 1985’e…

Ben hala buradayım

“I am still here” işte o dönemleri anlatıyor.

Film, Brezilya’daki askeri yönetim döneminde 1971’de başlıyor.

Ülkedeki askeri diktatörlüğe karşı mücadele eden İşçi Partisi eski milletvekili Rubens Paiva karısı ve beş çocuğu ile Rio de Janeiro’da kumsalın kenarındaki evinde yaşayan mutlu bir aile babası.

Bir yandan da diktatörlüğe karşı direnişi örgütlüyor, bir gazete çıkarıyor, yurt dışına çıkanlara yardım ediyor, yabancı basına yazılar gönderiyor…

Bir gece beklenmedik şekilde kapı çalıyor.

O kalabalık ve sevgi dolu aileyi........

© Habertürk