Karıncanın ateşi söndürmek için su taşıdığı söylenceyi bilirsiniz. İçinden çıkarılması gereken dersleri saymakla bitmez…

Mesele şu ki son orman yangınlarına kurban verdiğimiz kentlerimiz, ilçelerimiz, köylerimiz ve tarlalarımızda artık bu türden ibret hikâyeleri olmayacak…

Çünkü yangına su taşıyacak karınca da yangının kavurduğu yaşamlar da aramıza dönmemek üzere kavrulup gidiyor…

Dün, üç günlüğüne gittiğim Çanakkale’den ayrıldığımın üstüne birkaç saat geçmeden, muazzam bir yangının kentin farklı noktalarından hayatın tamamına sirayet ettiğini öğrendiğimde İstanbul’a gelmiştim…

Çeşitli sosyal medya kaynaklarından yayınlanan görüntüleri izlediğimde deyim yerindeyse gözümün yaşıyla söndürebileceğim bir otluk bile kalmamıştı…

Yetkililerin açıklaması daha çok kent merkeziyle ilgili olsa da Bayramiç ve farklı ilçelerin köylerinde yaşanan büyük trajedi metrelerce yükselen alevlerin arasında kor oluvermişti…

Çanakkale’de tarım ve arıcılık yapan bir kardeşimden dinlediklerim hakikaten yürek yangınıydı. Yüzlerce insanın onlarca yıllık emeği ve sermayesi ateşe teslim olup, küle dönmüştü…

Yanan arı kovanları, kavrulan kümesler, büyük ve küçükbaş hayvanlar; daha bir sürü kayıp. Ormanın yaşam coğrafyasında bulunan canlıları saymıyorum bile…

Bunları yerine koymanın imkânsızlığını artık hepimiz biliyoruz. Çünkü toprağın bir hafızası var. Kendini yenilemesinin de bir süresi. Ancak ağacın hafızası kökünden söküldüğünde yitip gidiyor. Köylülerin bakıp geçtiğimiz haberlere konu olmanın ötesine geçemeyen eylemlerindeki “ağaçlarımızı sökmeyin, katletmeyin” meselesi de bizzat bu mesele aslında…

Yangınların nasıl çıktığı ya da çıkarıldığı bir şekilde aydınlanacak. Ama bu yangınlardan kimin, nasıl fayda sağladığını takip etmek çok daha önemli bir boyun borcu…

Gideni yerine koyamayacağımızı anladığımızda bizden misliyle mağdur olacak torunlarımızın ahından çıkacak asıl çağ........

© Habertürk