Memleketin bir dönem manşetlerinden inmeyen SMA hastası çocuklarımız ve yaşamaları için verdiğimiz ortak çaba artık unutulup gitti sanki…

Daha doğrusu “çözümsüzlük” ve üst üste gelen trajediler ve akabinde “duygu istismarı” üzerinden yaşanan yolsuzluklar bu büyük meseleyle aramıza mesafe koydu…

SMA hastası çocuklarımızın yardım eliyle tedavisi için belli kriterler getirdi devlet. Bu da bir şekilde hizaya soktu meselenin önceliğini…

Çare sokaklara kurulan yardım kutularına ve artık çok ender gördüğümüz “gönlünüzden ne koparsa” kampanyalarına kaldı…

Sokaktaki çare de akıldışı bir işporta çığırtkanlığına dönünce İstanbul Valiliği misal, yardım kutusu, stant ve cızırtılı hoparlörlerden oluşan bağış trafiğini sosyal ortamlardan uzaklaştırma kararı aldı…

Bir nevi bir başına kaldı artık SMA hastası bebeler. Ve vicdani sıra cetvelinden çıkıverdi toplumun…

Sorunun kendisi hala kabak gibi ortada ama çözümün üstünü hep birlikte örtüverdik. Senin kabahatin yok diyeceğim ama kabahatin çoğu sende be insanlık. Geçmiş olsun cümleten!

Sanırım en dramatik yazını geçiriyor memleket. Yangınlar, depremler, susuzluk, tarla felaketleri filan derken işin doğa tarafı seri halde tokada bağlamış…

Sosyal hayat desen, özellikle yiyecek içecek sektöründe fiyat etiketi fayları birbiri ardına kırılıyor. Turistik yerleri anladık da sıradan kentlerde bile gelen restoran ve kafe adisyonları “nasıl bir kafa yaşanıyor?” sorusunu kanaviçe gibi işliyor aklımıza…

Bir de çarşı, pazar, market meselesi var ki orası sürekli üç harfli zaten. Market isimleri de, marketlerdeki etiket hareketliliği de, erişilemeyen........

© Habertürk