Çocukluğumla aramadaki tek bağ, ailemizin sarı kapaklı fotoğraf albümündeki 4-5 siyah-beyaz kare... Evet siyah-beyaz, kenarları sararmış, kıpırtısız bir çocukluk benimkisi... Ne zaman çocukluğumu düşünsem içimdeki Borges devreye giriyor. Hatırladığım şeyleri gerçekten yaşadım mı yoksa uyduruyor muyum bilemiyorum. Doğduğum evin bahçesinde bir dut ağacı var mıydı? İlkokul çantamın rengi kırmızı mıydı? Bonanza izlerken siyah-beyaz TV’nin karşısında uyuya kalan ben miyim? Bu sorulara cevaplarım var ama doğru mu emin değilim! Emin olduğum tek şey o kenarları sararmış siyah-beyaz fotoğraflarda üstümde olan puantiyeli tulum ve bugünlerde kıvır kıvır olan saçlarımın ben çocukken dümdüz oluşu…

10 yaşındaki yeğenim Can benim yaşıma geldiğinde böyle dertleri olmayacak. O çocukluğunu neredeyse an be an hatırlayacak çünkü kardeşim onun her anını telefonuyla kaydediyor. Ben çocukken nasıl konuştuğumu, nasıl güldüğümü, nasıl yürüdüğümü, nasıl koştuğumu bile bilmezken Can hayatını bir film gibi izleyebilecek 50 yıl sonra. Geçenlerde bana 1 yaşını anlatıyordu, “Nasıl hatırlıyorsun bunları” dedim; “Amaca videosu var” dedi. Can çocukluğunu hiç unutmayacak belki de bense tek bir gününü bile hatırlamak için neler vermezdim.

ÇOCUKLUĞUMUZA DAİR SAHTE ANILAR MI YARATIYORUZ

Anneleri, babaları, dedeleri, nineleriyle ilgili 2-3 yaşındaki hatıralarını anlatan insanlara hep imrenmişimdir. Çünkü ben ne yaparsam yapayım hiçbir şey........

© Habertürk