Henüz daha 17 yaşında Galatasaray Sultânîsi’nde öğrenciyken içindeki tartışmaya bile kapalı olan vatan sevgisi O’nu Çanakkale Çarpışmalarına gönüllü olarak yazılmaya yönlendirmiş, asteğmen rütbesiyle savaşa katılmıştır.

Direnişin oldukça çileli olduğu ve gün geçtikçe müttefiklerin takviyeler yaptığı Çanakkale’de yaralıları ve tıbbi malzemeleri at arabalarıyla taşımak epeyce zorlaşıyordu ve bu yüzden Almanlar tarafından hediye edilen kamyonlar da yüzleri güldürse de kamyonların lastikleri de hemen eskiyordu. Neticede yeni lastik ihtiyacı doğmuştu. O tarihlerde lastik benzeri malzemeler ancak payitaht İstanbul’da satılabiliyordu. İşin daha da vahim olanı İstanbul’da lastik ve benzeri ürünleri satan yerler de çok nadirdi. Bugün olduğu gibi satılık mal ilanı verme adeti de yoktu.

Bu meşakkatli iş için İstanbul’dan gönüllü olarak Çanakkale’ye savaşmaya gelen Mehmed Muzaffer’in becerikli ve açıkgöz bir genç olduğunu gördüğü için kendisine güvenerek bu iş için onu görevlendiren komutanı, Mehmed Muzaffer’e derhal Erkân-ı Harbiye’ye giderek icab edilen parayı oradan almasını emretti. Hiç vakit kaybetmeden yola koyulan Mehmed Muzaffer, İstanbul’a vardığında gittiği Erkân-ı Harbiye’de huzuruna çıktığı yaşlı kaymakam tarafından askerin ayağına postal, sırtına kaput alacak para yokken otomobil, kamyon lastiği için kendisine tahsis edecek paranın olmadığının söylenmesi üzerine eli boş olarak Erkân-ı Harbiye’den çıktı. Çok kederliydi. Karnı da acıkmıştı. Müsait bir noktada bir şeyler atıştırırken Karaköy’deki Yahudi bir tüccarın otomobil ve kamyon lastiği sattığını işitince süratle tabanları yağlayıp o........

© Haberton