Dilimiz, adeta bir pranga olur, hissettiklerimizi dile getirmemize engel olur. İşte tam da bu noktada, bazen dilsiz olanlar, yani kelimelere ihtiyaç duymayanlar, bize en derin hakikatleri fısıldar. Onlar, suskunluğun içindeki binlerce anlamı, gözlerin ve ruhun dilini konuşarak, dili olanın dile getiremediklerini bize anlatır.

Bu, aslında iletişimin sadece sözlerden ibaret olmadığını anlatan güçlü bir örnektir. Beden dili, bir bakış, bir dokunuş, bir sessizlik… Bunların hepsi, kelimelerden çok daha fazlasını ifade edebilir. Dili olanlar, çoğu zaman kelimelerin labirentinde kaybolur, anlamı daraltır, gerçeği çarpıtır. Oysa dilsiz olanlar, kelimelerin sınırlamalarına takılmadan, doğrudan ruhunla........

© Haberton