Atatürk İlkokulu’nda, ortaokulunda okudum. Sabahları göz göze geldik heykelle, akşamları sessizce selamlaştık. Bir çocuk nasıl bir heykelle büyür? Ancak böyle büyür işte! O heykelin gölgesi sıcaktır çünkü altında sadece bronz değil, bir halkın onuru, bir milletin hayali yatmaktadır. O heykelin önünden geçtiğim her gün içimde bir şey kıpırdar. Çünkü orası bizim ilk buluşma yerimizdi. Aşkların, ayrılıkların, dostlukların, kavgaların, barışların şahididir. Çünkü Menteşe dediğin sadece taş bina, dar sokak değil; Cumhuriyetin vicdanıdır, Mustafa Kemal’in emanetidir.

Muğla’da bir çocuk aç kalır belki ama sevgisiz kalmaz. Menteşe’de kapıyı çalan eli boş dönmez. Karnım aç diyenin önüne mutlaka bir dilim........

© Haberton