Ortaokul yıllarında bir matematik öğretmenimiz vardı; dersi anlayamayan öğrenciye öfkeyle, “kaz kafalı!” diye bağırırdı.
Üniversitede bir hocamız aynı kalıba başvururdu: “Adam kaz gibi bakıyor!”
Askerde bir komutan, talim sırasında aynı kelimeleri kullanırdı: “Kaz kafalılar, hizaya gelin!”
Yıllarca bu seslenişleri duya duya, kazların gerçekten de aptal hayvanlar olduğuna inanmıştım.
Ta ki bir gün, bir belgeselde onların gökyüzündeki yolculuğunu izleyene kadar…
Meğer o “kaz kafalı” diye küçümsediğimiz hayvanlar, birlikte yaşamanın, liderliğin, sadakatin ve dayanışmanın dersini asırlar öncesinden çözmüşler.
Meğer onların o sade uçuş düzeninde, bizim koca insanlık tarihimizin unuttuğu bir bilgelik gizliymiş.

Birlikten Doğan Kuvvet

Kazlar göç ederken “V” düzeninde uçarlar.
Bu şekil yalnızca estetik bir tesadüf değil, doğanın mükemmel matematiğidir.
Önde giden kazın kanat çırpışları, arkadakilere hava akımı sağlar; böylece diğer kazlar � daha az enerji harcar.
Yani sadece birlik içinde hareket eden, bir topluluğun parçası olmak, onların hayatını kolaylaştırır.
Ne kadar tanıdık bir tablo, değil mi?
Bir araya gelen insanlar da, aynı hedefe yürüdüklerinde, yalnız olanlardan çok daha kısa sürede menzile ulaşmazlar mı?
Kazlar, gökyüzünde “birlikten kuvvet doğar” atasözünü adeta kanatlarıyla yazar gibidir.

Yalnızlığın Yorgunluğu

Kendisini çok güçlü sanan kaz, bazen sürüden ayrılırmış.
Bir süre sonra yorgun düşer, nefesi kesilir, yönünü kaybeder…
Ve sonunda yeniden grubuna döner.
İnsan da böyledir aslında; “Ben yeterim”, “Ben oldum”,........

© Habername