Doğu Akdeniz’in ortasında, yıllardır gözlerden uzak, vicdandan ise çok daha uzak bir halk yaşıyor: Kıbrıs Türkleri. Bu halk, yüzyıllardır bu ada topraklarında varlık mücadelesi verdi. Ama ne zaman diplomatik masalar kuruldu ne zaman barış adına sözler edildi, hep dışlanan, hep görmezden gelinen taraf oldular. Kıbrıs meselesi basit bir “1974 olayı” değil; uzun, acı dolu bir tarihin devamı. Fakat dünya kamuoyu bu gerçeği görmekte ısrarla kör kalıyor.

Kıbrıs meselesi, 1950’lerde Rumların Enosis yani adayı Yunanistan’a katma hayaliyle başladı. Bu hayal, EOKA gibi terör örgütlerinin ortaya çıkmasına sebep oldu. O dönemlerde Kıbrıs Türkleri, köylerine saldırılarla, katliamlarla karşı karşıya kaldı. Kadınlar, çocuklar, yaşlılar katledildi. Dünyanın gözü önünde cereyan eden bu trajediye İngiltere sessiz kaldı, Birleşmiş Milletler ise seyirciydi. Bu sessizlik, o günlerden bugüne uzanan bir ihmal zincirinin ilk halkası oldu.

1963’te “Kanlı Noel” olarak anılan dönemde, Kıbrıs Türkleri bir kez daha devletin dışına itildi. Cumhurbaşkanı Makarios’un tek taraflı anayasa değişikliğiyle başlayan süreç, Türklerin devletten dışlanması ve topluca göç ettirilmesiyle devam etti. Evler yakıldı, silahlar konuştu. Bu, bir soykırımdı; ancak uluslararası toplumun gündeminde yer almadı. Çünkü kurbanlar Türk’tü, fail ise Batı’nın güvendiği Rum yönetimiydi.

1974, Kıbrıs Türk halkı için bir dönüm noktasıydı. Yunanistan’daki askeri cunta darbesiyle Kıbrıs’a el koymak istediğinde, Türkiye uluslararası garantörlük hakkını kullanarak adaya müdahale etti. Türk askerinin gelişi, adada yaşayan Kıbrıslı Türklerin yok olmaktan kurtuluşuydu. Bu harekât onlar için diriliş, hayattı. Ancak Birleşmiş Milletler ve dünya, yine çifte standartlı tutumunu sürdürdü; Türkiye “işgalci” ilan edildi, katledilen Türkler görmezden gelindi. Medya ve diplomasi, Rumların mağduriyetini büyütürken, Kıbrıs Türklerinin........

© Habererk