Kurban kavramı Hz. Ademden beri var. Kutsal kitaplara göre Habil ve Kabil Allah’a kurban takdim ederler. Habil hayvan yetiştirmektedir, hayvan takdim eder. Kabil çiftçidir, mahsul sunar. Hikaye, mahsulü kabul edilmeyen Kabil’in kıskandığı Habil’i öldürmesiyle biter. Arkeoloji ve tarih çalışmaları da ‘’kurban etme’’ eyleminin insanlık tarihi kadar eski olduğunu teyit ediyor.

Gelin görün ki insanlar her şey gibi kurbanı da dejenere ederler. Çok arzulanan istekler için insan kurban edilmeye başlanır. Deprem, sel, yanardağ patlaması yani her türlü doğal afetten korunmak, savaşları kazanmak, hasadın bol olması gibi nedenlerle insan kurban edilmeye başlanır. Çok ilginçtir bu adet hızla yayılır. Normalleşerek rutin bir davranışa dönüşür. Öyle ki bazı ülkelerde kurbanlık köle yani insan pazarları kurulmaya başlanır. Bu zulüm birbiriyle yakından uzaktan ilgisi olmayan medeniyetlerde farklı tezahürlerde de olsa görülür. Bazı toplumlarda genç, güzel ve bakire kızlar kurban edilir. Bazılarında genç, gürbüz ve kuvvetli erkekler en iyi kurbanlardır.

Kendi evlatlarını kurban eden toplumlar olduğu gibi savaşta elde edilen esirleri kurban etmek için muhafaza edenlerde vardır. Hatta bazı kültürlerde kurban avına çıkılmakta, başka toplumlara mensup evsafa uygun insanlar ele geçirilerek kurban edilmekteydi.

Kastlara bölünmüş toplumlarda kurban sadece bazı kastlardan olabiliyordu. ‘’Kurbanın kabul edilmesi için değerli olması gerekir. Bu nedenle kurban en üst kastlara mensup insanlardan oluyordur’’ diye düşündüyseniz yanıldınız. Çok iyi niyetlisiniz. Kurbanlar alt sınıflardan seçilirdi. Ama kurban edilen öldürüldükten sonra ilahi nitelik kazanırdı. Bazı medeniyetlerde melek, bazılarında evliya bazılarında yarı tanrı-tanrıça kabul edilirlerdi.

Kurban yetiştirme adeti olan toplumlar vardı. İnsanlar bebekken ya da çocukken yani günahsızken kurban olarak adanırlar, mabetlere yerleştirilirler ve kurban edilecekleri vakti ibadet ederek beklerlerdi. Bu........

© Habererk