Geçenlerde “Avukatın el kitabı”, ardından da Amerikalı hâkim Caprio üzerine iki ayrı yazı kaleme almıştım. Bari adalet ve hüküm üzerine de bir yazı yazayım da aynı konu çerçevesinde bir üçleme yapmış olayım istedim.

Adalet veya hüküm deyince, kültür ve medeniyet tarihimize az çok âşinâ olduğu bir kavram vardır: Karakuş. Küçük, ibret verici, komik ve bir o kadar da hayret verici hikâyecikleri anlatılan Karakuşî için “Hükm-i Karakuşî”, “Karakuşî Kadı” ve “Karakuş adaleti” gibi kavramlar da kullanılır.

Kendi adıma söyleyebilirim ki bu kavramı ilk defa Süleyman Demirel’den duymuştum. Demirel o sıralar muhalefetteydi. Gazetecilerin, “Ülkemizde adalet ne durumda?” şeklindeki bir sorusu üzerine Demirel, “Şimdi size bir Karakuş fıkrası anlatacağım.” diyerek vermek istediği mesajı bunun üzerinden vermiş ve böylece Karakuş, o sıralar epeyce gündem olmuştu.

Kim bu Karakuşî?

Gerçekte yaşamış bir kişilik olduğu kabul edilen Karakuş, bazı kaynaklarda Selçuklular döneminde yaşamış hikmet sahibi bir kadı figürü olarak karşımıza çıkar. Kimilerine göre de Osmanlı döneminde yolsuzluklarıyla tanınmış bir kadıdır. Benzer pek çok rivayet arasında en çok dayanak bulan görüş ise Selahaddin Eyyûbi’ye izafe edilen görüştür. Bu hususta Necdet Rüştü Efe’nin “Türk Nüktecileri” adlı eserinde verdiği bilgiler tatmin edicidir:

Ölüm tarihi 1200 olan ve asıl adı Ebu Said Bahaüddin bin Abdullah Esedî olan Kadı Karakuşî, Selahaddin Eyyûbî’nin veya onun kardeşi Şirkûh’un kölesi iken, her ne meziyeti var ise, önemli mevkilere getirilmiştir. Selahaddin Eyyûbi kendisinin yokluğunda Kadı Karakuşî’yi Kahire’ye vekili olarak atamış. Akka’daki valiliği sırasında Haçlılara esir düşünce Selahaddin Eyyûbi onu, 10 bin altın fidye ödeyerek kurtarmış. İyi bir eğitimi olmadığı, devlet yönetiminde tecrübesiz ve garip bir yaratılışa sahip olduğu için zaman zaman keyfî, sert, tuhaf ve yanlış hükümler verirmiş.

Necdet........

© Haber Vakti