Ensar Bey orta yaşını geçmiş, kendi yağında kavrulan, vicdan ve izan sahibi mert bir adamdı. Ceddinden kalan mütevazı bir konakta yaşamaktaydı. Bakımsız bu evi ayakta tutacak kadar gücü vardı. Fazlasında da gözü yoktu zaten... Hanımı ve çocuklarıyla geçinip giderlerdi.

Günlerden bir gün oturdukları sokağın başındaki evlerde yangın çıktı. İtfaiye söndürse de o evlerin ahalisi sokakta kaldı. Ensar Bey hanımına "En azından bir çıkış bulana kadar şu sabi sübyanı misafir edelim Allah rızası için" dedi. Küçük çocuklu iki aileyi alt kattaki odalara yerleştirdiler. Kendileri üst kattaki iki göz odayla iktifa ettiler. Hem bu geçici durumun tattırdığı sıkıntı neydi ki işlenen sevabın yanında? Aradan bir ay geçti. Kış kapıya dayandı. Sokakta kalan diğer aileler de Ensar Beyin kapısını çaldı. Yok diyemedi, diyemezdi! Ensar Bey, hanımı ve çocuklarıyla yatak odalarında mevcut süreci geçirmeye başladılar. Hem bahar çabucak gelirdi. Mazlum durumdaki komşuları da bir hal çaresi bulurlardı.

Ensar Bey rızka kefil olan Allah der, hesabilik yapmazdı. Lakin kısıtlı bütçesi ilave beş aileyi yedirip içirmeye yetmez olmuştu.........

© Haber Vakti