Sabahın en sessiz anıdır, güneşin doğmasına az kala. Tüm doğa nefesini tutmuş gibidir. O sessizlikte toprağa eğilen bir çiftçi, elleriyle avuçladığı toprağı evirip çevirir. Kimine göre sıradan bir hareket, kimine göre anlamlı bir ritüeldir bu. Çünkü o eller, yıllardır toprağın sesini duymayı öğrenmiştir. Toprak konuşur aslında. Çatlağından, kokusundan, neminden, renginden… Yeter ki biri dinlemeyi bilsin.

Eskiden büyüklerimiz "toprağa küsme, barışmayı bilir" derdi. Bugün ise toprağın bize küsmesine ramak kaldı. Çünkü biz dinlemeyi unuttuk. Onu anlamayı bıraktık. Sadece ne kadar verim aldığıyla........

© Haber Expres Gazetesi