Amerika’da yaşayan bir kadının kalbinde, her an yankılanan bir özlem melodisi vardır. Bu melodi, binlerce kilometre uzakta kalan baba evinin kapı sesi, annesinin sıcak sesi, kardeşlerinin kahkahaları ve dostlarının samimi gülüşleriyle harmanlanır. Her sabah uyandığında, gökyüzünün mavi tonları ona Türkiye’yi hatırlatır; akşam güneşinin sıcak sarı ışıkları, çocukluğunun geçtiği toprakların sıcaklığını getirir. Ancak, gurbetin yalnızlık duygusu, zorlayıcı saatler yaşamasına neden olmuştur. Ama her seferinde geri döneceği günü hayal etmek, yüreğini okşayan bir umut olmuştur.

Anne ve baba evinin sıcaklığı, her zaman içini ısıtan bir hatıra olarak kalmıştır. Küçüklüğünde annesiyle beraber mutfakta geçen zamanlar; birlikte yapılan baklavaların, hamur açmanın ve iftar hazırlıklarının verdiği mutluluk, özlemle dolu anılarının başında gelir. Şimdi Amerika’da her şey ne kadar modern ve düzenli olsa da, o anların sıcaklığı ve samimiyeti asla yerini bulamaz. Bahçeden gelen mis gibi biberiye kokusu, annesinin elinden çıkan yemeklerin yerini tutamaz. O yemekler, sadece birer lezzet değil; aile bağlarının, sevginin ve paylaşmanın simgesidir.

Baba ocağı, her zaman bir sığınaktır. Büyüdüğüm ev, ailemdeki herkesin anılarla dolu olduğunu hatırlatıyor. Her köşesi bir anıyı, her duvarı bir gülümsemeyi saklıyor. Evimin kapısı açıldığı anda, annemin sıcak karşılamasıyla kalbimde hissettiğim o huzur, her şeyden daha kıymetli. Anne kucağı, sevgi ve şefkatin merkezi. Onun yanındaki o rahatlık, bana her zaman güç verdi, hayata karşı dayanma gücümü artırdı. Annemin hazırladığı yemekler, sadece lezzet değil, aynı zamanda geçmişteki güzel anıların birer yansıması. Yıllar geçse de, bu ülkenin mutfağındaki o sıcaklığı ve dostluğu asla unutmuyorum.

Ayrıca, kardeşlerimle,........

© Günışığı Gazetesi