Okuma alışkanlığı bir toplumun aynasıdır. Bizim aynaya baktığımızda gördüğümüz şeyse genellikle ağır ilerleyen, uzun paragraflarda kaybolan, dikkatini çabuk yitiren bir okuma kültürüdür. Peki ama neden hızlı okumuyoruz? Bunun cevabı salt bilimsel verilere değil, aynı zamanda kendi yaşam pratiğimize, alışkanlıklarımıza ve eğitim sistemimizin kurgusuna dayanıyor. Eğitim sisteminin katılığı İlkokuldan itibaren çocuklara verilen okuma eğitimi, genellikle “hece hece” ilerleyen bir yöntem üzerine kurulu. Çocuk, hızdan ziyade doğru telaffuza yönlendiriliyor. Elbette bu önemli; fakat bir süre sonra bu yöntem alışkanlığa dönüşüyor. Göz, satırın tamamını değil, kelime kelime hatta hece hece tarıyor. Üniversiteye gelmiş bir öğrenci bile, çoğu zaman ilkokul alışkanlığının ötesine geçemiyor.

Bizde kitap daha çok “bilgi edinme” veya “sınavı geçme” aracı olarak görülüyor. Kitapla geçirilen vakit keyifli bir uğraş........

© Günışığı Gazetesi