Başlıktan yola çıkarak ilerlersek bunun için; Yara açan değil, yara saran yöneticilere ihtiyaç vardır deyip cumhuriyetin ilk yıllarına dönelim:

Savaştan sonra ayağa kalkmaya çalışan bir halk! Yorgun Anadolu insanı! Cumhuriyet Türkiye’sine hazırlık! Genç Türkiye Cumhuriyeti’nin önünde çözmeye çalıştığı iki başlık olan eğitim ve ekmeği aynı anda halkıyla buluşturmaya çalışan bir lider! Sözüyle, duruşuyla, yaptıklarıyla, idealleriyle, gerçekleştirdikleriyle ellerimizi uzatsak tutabileceğimiz kadar yakın gördüğümüz bir önder…

Tüm bu nedenlerden ötürüdür ki; Temel sorunlara köklü çözümler getiren, dar zamanlarımızda kapıları açan Büyük Atatürk’ün duruşu, kararlı adımları her daim hayatımızı ısıttı, pusulamızı belirledi, bizlere insan olma bilincini tattırdı. Çünkü onun sayesinde insan olmanın tekil ve çoğul koşulunun aydınlanma olduğunu o gün bugün ezber ettik, belledik ve hiç unutmadık…

Gelelim günümüze!

Sorunlar artıyor, fiyatlar artıyor, yoksulluk artıyor, maaşlar eriyor, işsizlik büyüyor, hastanelerde randevu çilesi bitmiyor, borçlar katlanıyor, açlık sınırı 18 bin TL’ye dayanırken 10 bin lira maaşla geçim darlığı çeken emeklilerin dörtte 1’i çeşitli iş kollarında çalışıyor. (4 milyon emekli) Emekli dede uzatılan mikrofona; “Torunum için canımı veririm ama iki kuruş harçlık veremiyorum!” derken gözyaşlarını saklamıyor. Açlık sınırının altındaki maaşlarıyla geçim savaşı veren ve çalışmak zorunda kalan emeklinin yüzde 60’ı ya çalışıyor, ya da iş arıyor…

Sokakta uzatılan mikrofona konuşmak için sabırsızlanan kadın; “Çocuklarımı okutmak için yıllarca terzilik yaptım, uykusuzlukla boğuştum, gözlerim artık az görüyor. Okulları bitince oh dedim, değdi........

© Gerçek Gündem