Recep Tayyip Erdoğan, seneler önce yaptığı bir konuşmada “Ben diktatör olacağım birisi kalkacak bana diktatör diyecek. Onun vay, haline. Çünkü diktatörlüğün mizacında, karakterinde bu tür şeylere tahammülü yoktur, anında götürürler.” İfadelerini kullanmıştı. O dönemden bu döneme, “anında götürülme” sıradanlaşırken, meselenin Cumhurbaşkanı’nın şahsına kadar gelmesine dahi gerek duyulmadı.

Gerçeğe aykırı beyanlarda bulunmak, yargıyı etkilemeye teşebbüs etmek, basın açıklamasına katılmak gibi bahaneler ile her güne yeni bir operasyon ile uyanır olduk.

Bu operasyonlar, istibat rejiminin mizacında ve karakterinde var. Ancak toplumda en ufak bir karşılığı ve inandırıcılığı olmayan, AKP’nin de meşruiyet arayışında olmadığı, “dosta güven, düşmana korku” gayesinin de ötesine geçmiş bu operasyonların altında doğrudan iktidar tarafından, kendini koruma altına alma kaygısının, soğukkanlı bir görünüme rağmen telaşla yerine getirilmesi yatıyor.

AKP’nin iktidarının ilk dönemecini aynı koruma ve var olma telaşı içinde Ergenekon Operasyonları ile geçirmiş; dönemeci aldıktan sonra ileri demokrasi diyerek bu defa büyük bir soğukkanlılık ve geniş bir mutabakat ile yerleşme sürecini geride bırakmıştır. Bu iki süreçten bu zamana kadar toplumsal etki alanının doğal sınırlarına ulaşarak iktidarını koruma altına alma, en azından AKP iktidarını, onun başkanının ömrü vefa edene kadar sürdürme amacını gizlemeden yerine getirmek için ne gerekiyorsa onu yapmaktan çekinmediğini fiilen de göstermiştir. Bahsettiğimiz ve on yılı da aşan bu son süreçte AKP’nin topluma vaat ettiği şeylerin kapsamı sadece daralmakla kalmamış, neredeyse sıfırlanmıştır.

Sağlıkta, eğitimde, barınmada, ekonomide çöküşün, büyük yoksulluk ve sefaletin çözümüne dair bir söylemi olmayan, Şimşek programı ile piyasaya güven vermenin yolunu emekçilere daha fazla sefaletten geçiren, oy aldığı kesimlerin temel motivasyonunu karşıtlarının beceriksizliğinden, kökü dışarıda olmasına, din düşmanlığından teröre kadar bir........

© Gazete Manifesto