Dünyanın kuruluşundan sonra, insanın yaratılışıyla yaşıt olan özenti hastalığı, insanoğlunun zafiyetlerinden en önde gelenidir; denilse, mübalağa olmasa gerek! Yani, insanoğlu; mütemadiyen fıtri olarak hep başkasını taklit etmeyi, günümüz ifadesiyle açıklarsak, ilericilik, modernlik, entellik vs. telaki edip durmuştur!

Zaten özenti/taklitçilik, başlı başına manevi bir hastalıktır. Bazı şeylerin geri dönüşü ve telafisi olsa da; kalıplaşmış ve kronikleşmiş bazı fikir ve, düşüncelerin (inancı zedeleyen) geri dönüşü pek mümkün olmamaktadır. Geri dönüşünden murat, düzeltilmesi yoluna gidilmemesidir. Ta ki, halis muhlis bir tevbe oluncaya kadar.

Mesela adam, Allah'ın haram kıldığı şeyleri işliyor; tenkit edilip uyarıldığında, ilk verdiği cevap: ama herkes yapıyor, zafiyetini ileri sürüp işin içinden sıyırmaya çalışma cahilliğidir. Ne demek herkes yapıyor ya?

Adam hırsızlık, zina, gayri meşru işler yapıyor diye; işlediği kötülükler, başkası için mübah mı oluyor? Haram haramdır, helâl helaldir; ikisinin arasında bazı şüpheli şeyler vardır... Şüpheli şeylerden uzaklaşan, kendini kormuştur.

Toplumda, Sosyal hayatın içinde sıradanlaşmış öyle çirkin işler yapılıyor ki; artık kimse kimseyi uyarma ihtiyacı bile duyamaz hale gelmiştir. Misal olarak, kendisi veya sorumlu olduğu kızı, gelini her neyse açık saçık oldukları halde, onlara tek bir laf geçiremiyorlar; ama başkasının kızını karısını durmadan eleştirir dururlar. Sanki başkasına kabahat olan şeyler onlar için marifettir? Ne kadar sakat bir inanç şeklidir, anlamak zordur.........

© Gazete İpekyol