İnsan, gençlik yaşlarında kanının hızlı kaynamasından kaynaklı hiçbir irade ve otoriteye itaat etmeyi istememeye yeltenir. Anne babamın hiçbir zaman beni anlamayacağını düşünmem, benim için yalnızca değerli olan şeyin aklıma koymuş olduğum hayallerim ve arzularımdan başkası olmadığı düşüncesi yıllarca zihnimde yer edinmişti. Annemin “evladım, o işi yapma, evladım bunlarla gezme” babamın “oğlum, insanın ailesinden daha kıymetli hiçbir şeyi olmamalı ve olmaz da” sözcüklerini gençliğimin baharında sadece birer safsata olduğunu bilirdim. Belki de gençlik yıllarımda oluşan karakterimin içinde yer edindiğim arkadaş ortamımdan kaynaklıydı.
Bilemezdim.

Yalnızca benim söylediklerimin doğru olduğuna inandırırdım kendimi. Yaptığım işlerin arkasında ailemin durması veyahut durmaması zerre umurumda değildi. Açıkçası ailemi umursamıyordum.
Çünkü gençtim.

Gençliğin verdiği bir kibir ve yenilmezlik duygusunun kölesi........

© Gazete İpekyol