Her yaz aynı manzara... Şanlıurfa’dan binlerce çocuk daha okullar kapanmadan, birilerinin tabiriyle “tatil” için yine yollara düştü. Sırtlarında okul çantası değil, omuzlarında çapalar, ellerinde kalem değil, nasır yapan tırmıklar… Bu çocuklar sabah zil sesiyle okula koşmak yerine, minibüslerin arka koltuklarında tarlalara, yüzlerce kilometre öteye gidiyorlar.

Bu yıl yevmiye bin lira olmuş, ama kimse sormuyor: “Bu parayı kim kazanıyor, ne karşılığında?”

10 yaşında bir çocuk, 50 derece sıcağın altında, toprağa terini akıtıyorsa; bu sadece ekonomik yoksunluk değil, açık açık eğitimden koparılmanın, sistemin çocukları yüzüstü bırakmasının ta kendisidir.

Düşünün ki; bir ülkede, bir şehirde çocuklar kitap yerine çapayla büyüyor. Kalem tutması gereken ellerde, su kabarcıkları var. Biri çıkıp da “Bu nasıl bir eğitim düzenidir?” diye sormuyor!

Bu ülkede Şanlıurfalı bir bakanın kendi şehrinin çocuklarını için "batıya tarım işçisi olarak gönderdiğimiz çocuklar için gurur duyuyorum" diyecek kadar küçülmüştü.

Şanlıurfa'nın tek başına yaklaşık 900 bin........

© Gazete İpekyol