Tanıdığım ve beni sevdiğini düşündüğüm biri başarı müjdemi paylaştığımda gözleri ışıl ışıl dinleyemiyorsa (halihazırda ciddi bir sorunu yokken) eski muhabbetimle bakamıyorum ona. Önceleri yanılma payı olur diye çekiniyordum. Tecrübe ede ede asla yanılma payının olmadığını öğrendim. İlk hissettiğinizi aklınızda tutmanız yeterli. Çünkü zihin yanıltıcıdır, hisler yanılmaz. İlk kararı ruhunuz verir. O yüzden sınavlara giren öğrencilere hep ilk düşündüğünüz seçeneği işaretleyin demezler mi? Bakmasını bilince karşınızdakinin ne düşündüğünü bilemeseniz de hislerini ilk hamlede duyumsayabiliyorsunuz.

Bazı şeyler saklanamıyor. Söylenen sözlerin, ardınızdan yapılan dedikoduların izleri gözlerine çöküyor insanların. Hakkınızda onca olumsuz şeyi söyledikten veya söyleyenleri dinledikten sonra sizin başarınız onların yanıldığını gösterdiğinden siz mutluluğunuzu anlattıkça onlar yüzlerindeki aydınlığı kaybediyorlar. Kızmamak gerekir, işin raconu bu; haklı çıkmak için “Yapacağım!” dediğinizi yapamadığınızı görmek zorundalar. Yoksa var olduklarını bilemezler, kendilerini değerli hissedemezler. Hatta sırf şunu söyleyebilmek için katlanamazlar sizin tırmandığınızı görmeye: “Bak, ben söylemiştim, nasıl da yapamadı.” Onlar da böyle var oluyorlar, yıkıcı sohbetlerle ruhlarının kurumuş köklerine can suyu veriyorlar. Elimizde kalan tek şey içsel güçlerimiz, onlara güvenip gerisini boş vermek zorundayız. Ha, bir de öyleleriyle kim olursa olsun (insanlık bizde kalsın, kırıp incitmeden) aramıza bir mesafe koymayı da ihmal etmemeliyiz.

Uzak kalmak zorundayız; çünkü üretmedikleri gibi bizleri de tüketiyorlar. Umutlarımızı, insanlığa olan inancımızı ve yarınlarımızı. Belki de bu dünyada en çok hislerimize, sezgilerimize ve........

© Gazete Gerçek