Samsun’da ulusal bir şiir etkinliğinde kürsüye çıkan şair bir arkadaşımız “Sizden çok rahatsızım, hepinizden…” diye söze başlamış ve gerekçelerinin de yer aldığı çok uzun bir konuşma yapmıştı. O zamanlar bir topluluğun karşısında açık açık böyle şeyler söylemesini çok yadırgamıştım. “Bir insan bu noktaya nasıl gelebilir?” diye uzun uzun düşünmüştüm. Aradan çok uzun zaman geçti. Hayat, yanıtsız her soruyu bir yaşantı olarak karşımıza çıkartıyor demek ki…Son günlerde kendimi sık sık onunla aynı psikoloji içinde buluyorum. Çok rahatsızım; ortamdan, insanlardan, haberlerden, müzik diye çınlayan anlamsız tamtamlardan ve teknoloji diye etrafımıza kurulan bubi tuzaklarından. O kadar rahatsızım ki uykularım kaçıyor. Eskiden anlayış gösterebildiğim şeylere şimdi gösteremiyorum. Acaba diyorum, kafamız mı eskiyor zamanla yoksa doyma noktasına mı ulaştık? Son sürat ve bizim aleyhimize değişimlerin çok sinir bozucu olduğu aşikâr. Bizi bir makinenin dişlisi haline getirdiler. Bir grup insanın gözünde tüm değerimiz bundan ibaret, buna da çok huylanıyorum. Sakin kalamıyorum, kalmamızı istemiyor birileri. Ne kadar çok huzursuz olursak bize bu huzursuzluğu layık görenlerin ekmeğine o kadar çok yağ sürülüyor. Su kaydırağındaki gibi uçarcasına bir şeyin içine çekiliyoruz. Durumuz durağımız yok ki dinginleşip üzerinde biraz düşünelim.
Yine de içimizdeki sesi tam öldürememişler ki bunca gürültünün içinde, derinlerde bir yerde bütün gerçekliği sezinliyoruz. Tüm insanların aynı durumda olduğunu görebiliyorum. Ruhumuzu yıprattılar iyice. Herkes psikolojisini düzeltmek için bir kaçış noktası arıyor. Bunlardan biri de nostaljiye sığınma. Son dönemlerde eskiye özlem hiç........

© Gazete Gerçek