Toplum olarak kötücül insanlar olma yolunda ilerliyoruz. Henüz on yedi yaşındaki çocukların bıçaklayarak adam öldürdüğünü öğreniyoruz. Bir eğitimci olarak sadece şaşırmıyorum, dehşete kapılıyorum. Bakıyorum, bunlar çıbanın uç noktası sadece. Kötülük, sokaklarımızda kol geziyor. Sadece insan katlederek, Büyük suçlar işleyerek değil. Bizzat toplumumuzun damarlarına kadar sirayet etmiş. Bu duruma alışanların tümü kötülüğün bir parçası. Herkes kendini iyi sanıyor; ama çoğumuz bu kadar iyiysek işleri nasıl düzeltemiyoruz? Tıpkı sinsi bir çığın yavaş yavaş ilerleyişi gibi geliyor üzerimize. Bu engebeli dünyada orman misali birbirimize omuz vermediğimizden tüm değerlerimiz kar altında kalacak yakında.
Bize masum gelen minicik şeylerle başlıyor yıkım. Bazen paçayı kurtarmak için kolaylıkla yalana sığınabiliyoruz. İşlediğimiz küçük kabahatleri başkasına isnat etmekte bir beis görmüyoruz. Sırf hava atabilmek için olmayanı varmış gibi anlatıyoruz. Böyle böyle alışıyoruz, sonrası sapanla fırlatılan taş gibi…Bunların bolca olduğu bir toplumda işi zirveye taşıyanlar da çıkıyor. Can alırken “Laf attı!” gibi bir bahaneye sığınabiliyor. Gözümüze çok uzak görünüyor; ama bize oldukça yakın, ayak bastığımız her yerde. Uç uca eklenen minik kötülüklerin büyük faciaların ham maddesi olabileceğini kestiremediğimiz için sıradan geliyor. Dedikodu, iftira, başkasını adam yerine koymama, diğerlerini maddi çıkar olarak görme, hak gözetmeme, adaletli olmama ve hatta itibar suikastı…
Bunlardan biriyle karşılaşmayanımız var mı? Uzunca listeleyebilir, milyonlarcasını sayabiliriz. Hızla eriyen güzelliklerin karşısında kötücül yaklaşımlar iyice arttı. Bakışlarımız başka yere çevrildiği için göremiyoruz. Üst........

© Gazete Gerçek