Geleceğe kör gözlerle bakıyoruz, bugün yaşadıklarımızın bize yıllar sonra neler getireceğini veya bizden neler götüreceğini göremiyoruz. İster basiretimiz bağlandı diyelim ister gerçekçi değiliz diyelim. Hayal gücümüzü geleceğe kafa yormak için kullanamıyoruz. Bizim hayal gücümüz en iyi simülasyon aracıdır oysa, onun da yardımıyla atacağımız her adımın neye mal olacağını bilebiliriz. Bir sürü çekince yüzünden kullanmıyoruz bu özelliğimizi. (En başta komplocu ilan edilme korkusu…) Bizim bu boşluğumuzdan yararlananlar, teknoperestliğimiz yüzünden en kötü kabuslarımızdan birini bizleri her türlü kolaylığa alıştırarak gerçekleştirmeye başladılar. Karşı koymaya hazır bir kitlenin yokluğu sayesinde durumu açık açık dillendiriyorlar: “Mesleklerin insansızlaştırılması” Yani iş yerlerinde, kamu kuruluşlarında; özetle insanın hizmet verdiği her alanda işlerimizin çaktırmadan makinelere devredilmesi…İnsan hayatının riske gireceği alanlarda (radyasyon, petrol ve gaz üretimi, maden işleri v.b) makinelerin çalıştırılmasını kabul edebiliriz; ama insan sıcaklığının, ilgisinin, şefkatinin, merhametinin üzerine bina edilmiş tüm meslekleri tenekelerin eline nasıl terk edebiliriz? Binlerce yılın deneyimiyle oluşmuş meslekleri bir çırpıda silmek, insanlığın sahip olduğu bilgi ve kültür birikimini de siler. Bunu tereyağından kıl çeker gibi yapabileceklerini düşünüyorlar.
İnsanla insanın yüz üze olmasının yerine makine işleyişini koyabilir miyiz? Bizler işlerimizi yürütürken öyle olaylarla karşılaşırız ki insandan yana inisiyatifimizi kullanırız. Mesela öğretmeniz diyelim; sınıfa girdik, çocuğumuzun biri olağan dışı tavırlar sergileyerek tozu dumana katıyor. İnsan olduğumuz için teneffüste yanımıza çağırdığımız çocuğumuzun başına elimizi........

© Gazete Gerçek