Edebiyat öğretmenliği öğrencisiyken, Orhan Pamuk’un “Yeni Hayat” romanı yayımlanmıştı. Okulda kitapla ilgili bir konferans düzenleneceği duyuruldu. Bu etkinliğe katılma niyetinde olanlarımız, elimizde kitap günlerce mesai harcadık. Beklenen gün geldi ve konferans başladı. Saygıdeğer hocamız kitabı her yönüyle ele almaya, farklı görüşlere de yer vermek ve konferansı interaktif hale getirebilmek için herkese söz hakkı tanımaya çalışıyor… Aynı sınıfta olduğumuz, yaşı bizlerden bir hayli büyük bir arkadaşımız söz istedi. Hiç unutmuyorum, söze şu şekilde başladı: “Ben bu kitabı okumadım; ama…” Dakikalarca konuştu. Hiç okumadığı halde nasıl güzel eleştiriyor. Lafı orasından burasından eğip büküyor bir de. Hepimizin ağzı bir karış açık kaldı. Hocamız tartışma yaratmayı çok sevdiği için ona biraz müsaade etti elbette ki. Söz istedim ve en sonda söyleyeceklerimi en başta söyleyerek epey bir hırpaladım arkadaşı.
Ne zaman birileri çıkıp hiç bilmediği konularda eleştiri kisvesi altında saçmalamaya başlasa kendimi aynı heyecan içinde bulurdum, ta ki kalp sorunu geçirene kadar. Sakin kalmaya çabalasam da bir şeyi hala anlamış değilim: İnsanlar, hiç bilmedikleri, hakkında bir satır bile okumadıkları bir konuda saatlerce konuşma, bazı platformlarda yazma hakkını kendinde nasıl bulabiliyor? Sağ olsun bir de sosyal medya dahil oldu bu işe, böylelerini iyice bir körükledi. Birazcık görünebilir olabilenlerin sözü daha bir geçer akçe sayıldığından balonları iyice şişti.........

© Gazete Gerçek