Geçtiğimiz 12 Haziran, Dünya Çocuk İşçiliğiyle Mücadele Günü idi. Bugün devlet erkanının gündemine gelmedi bile. Gelenler de törensel bir iki cümleyle yetindi. Halbuki Türkiye, milyonlarca çocuğun okula gitmek, oyun oynamak yerine çalıştığı bir ülke. Çocuklar sadece çalışmıyorlar, çalışırken ölüyorlar. İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği Meclisinin verilerine göre son 12,5 yılda 770 çocuk iş cinayetlerinde yaşamını yitirdi.

Çocuk işçiliği özünde bir sistem sorunudur. Sistem hem gelir adaletsizliği ve yoksullaşma ile çocukları çalışmaya mahkum eder hem de sermayenin ihtiyaç duyduğu iş gücünü en ucuz şekilde karşılamanın yollarını açar. Türkiye kapitalizmi, dünya örnekleriyle yarışırcasına, zengini daha zengin, yoksulu daha yoksul yapmakta mahirdir. Yıllara yayılmış krizden işçi ve emekçilerin ücretlerini düşürerek, işsizlikle çıkmaya çalışan sistem, artan yoksullaşma nedeniyle aileleri en küçük bir gelire dahi muhtaç hale getirmiştir. Eğitim büyük oranda özelleştirilmiş, devlet okullarının niteliği düşürülmüştür. Parası olmayan yoksul ailelerin çocuklarının eğitim imkanı düne göre çok daha azdır. Bu durum, çocuk işçiliğin devlet eliyle yaygınlaştırılmasının zeminini oluşturmaktadır.

Bu noktada, özellikle son 5-10 yılda “Ağaç yaşken eğilmeli, meslek liselerinin son sınıfındaki pratik eğitimle yetinilemez” diyen TÜSİAD gibi büyük sermaye örgütlerinin ve çırak bulamadıklarından yakınan KOBİ’lerin talepleri karşılanmış ve MESEM’ler eliyle çocuk işçilik kurumsallaştırılmıştır.........

© Evrensel