Türkiye yaklaşık 2 yıldır enflasyonla mücadele programı adı altında para politikasının etkin olduğu, kuru belirli bir seviyede tutarak maliyet enflasyonunu önlemeye çalışan bir politika seti uyguluyor. Enflasyonla topyekûn bir mücadele olmadığını hep söyledik. Maliye Politikasının destek olmadığı, kamunun keyfi harcamalarının son sürat devam ettiği, merkezi yönetim bütçesi içerisinde faiz ödemelerinin uzun bir dönem sonra yeniden en önemli kalem haline geldiği bir sürecin içerisinden geçiyoruz.

İşletmelerimizin pek çoğu yıllardır verilen ucuz krediyle uyuşmuş halde. Rekabet, ucuz üretim için teknolojiye yatırım yapma, işgücünü verimli kullanma, maliyet yönetimi, risk yönetimi gibi kavramlardan çok uzak bir şekilde hayatta kalmalarının tek şartı olarak ucuz işgücü ve zayıf TL’nin katkısından medet umuyorlar.

Deniz bitip kara göründüğü için (krediye ulaşımın zorlaşması, yüksek kredi maliyetleri ve enflasyon muhasebesi vb. nedeniyle) koca koca şirketlerin aslında ne kadar kötü yönetildiğini de bu dönemde görmüş olduk.

Şirketler cephesinde biz faiz, kur ve düşük kârlar sarmalında hayata devam etmeye çalışırken, iki konu hem rekabette hem de üretim modellerinin değişiminde çok önemli hale geldi. Bunlardan ilki yeşil dönüşüm ve karbon ayak izi uygulamasına geçiş iken diğeri tüm dünyanın tartışmasız bir şekilde gündeminde olan yapay zekâ ve yapay zekâ destekli üretim.

Şirketlerimizin bu iki konuya ne kadar hazırlıklı oldukları ayrı bir tartışma konusu elbette ama toplum olarak ne kadar hazır olduğumuzu da sorgulamak gerekiyor.

Yapay zekâ konusu sadece moda bir terim değil. Biz daha yapay zekâ ve üretimin yapay zekâ ile yeniden şekillenmesini tanımaya ve anlamaya çalışırken dünya, içinde yapay zekânın da olduğu bütünleşik bir teknolojik değişimi ‘sınır teknolojileri’ni konuşuyor.

Sınır teknolojileri, yapay zekadan yeşil hidrojene ve gen düzenlemeye kadar güçlü bir dönüştürücü potansiyele sahip olan ve ekonomik kalkınma, sürdürülebilirlik........

© Ekonomim