“Kurucu babalar” eğitimli insanlar mıydılar? Ya da Thomas Paine gibi otodidakt gazete-broşür yazarları olarak mı görülmeliler? Amerikan devriminin hayli halkçı karakteri bir yana, kurucu iradenin kurgusu klasik, hatta elit bir ton taşıyor muydu? Anayasayı yapan Philadelphia Konvansiyonu’na katılan 55 delegenin 9’u Princeton, 4’ü Yale, 3’ü Harvard mezunuydu ve Hamilton da bugünkü Columbia Üniversitesine gitmişti. Ortalama yaşları 42’ydi. Üçte biri en iyi okullarda okumuştu. Delegelerin çoğunluğu hukukçuydu. Bir dereceye kadar Latince biliyorlardı ve hukuk tarihine, doğal haklar ve toplum sözleşmesi kuramlarının gelişimine aşinaydılar. Anti federalistler de bu gruptaydı. Örneğin Arthur Lee’nin Cincinnatus takma adıyla James Wilson’a karşı yazdığı anti federalist denemesi Blackstone, Coke, Montesquieu ve Roma tarihi referanslarıyla, Latince ve Fransızca alıntılarla doluydu. İngiltere’nin 17. yüzyılına bir güçlü bir gönderme, hatta siyasi düşünce açısından bakarsak daha da öncesi –ve sonrası- var mıydı?

İlk olarak cevap evet olmalı çünkü federalist-anti federalist tartışmasına katılanların kullandıkları “Publius”, “Brutus”, “Cincinnatus”, “A Columbian Patriot”, “Cato”, “Agrippa” –ayrıca “Centinel”, “Federal Farmer”, “Officer of the Late Continental Army”- gibi takma isimler bile bize ilgi çekici bir momentin yaşandığını gösteriyor. İlk isim grubu yukarıda işaret ettiğimiz kültürel geleneğe ait olan kişilerin kullanabileceği türden ama ikinci grup isimler oldukça plebeian –halk tipi- bir konumlanışa işaret ediyor. Bu takma isimlerin çeşitliliği, en azından amaçları açısından ama aidiyetleri bakımından da oldukça heterojen bir gruptan bahsettiğimizi gösteriyor. Bu saptama özellikle anti federalistler için geçerli.

Jonathan Israel 1970’lerin 1980’lerin ve 1990’ların kültür tarihçiliğine dönüş dalgasının ideolojik ayrımları, önemli fikirleri kenara itmek gibi olumsuz bir etkisi olduğunu ancak dikkatleri sıradan insanlara, sokağa, kalabalıklara, yaşam tarzlarına çekmek gibi faydalı bir........

© Ekonomim