Bir Tunçbilek öyküsü

“Filmin en heyecanlı yerinde ‘Rafet çocuğu tut’ diye bağırdı. Yerinden kalktı ve oturdu. Sinemada ‘uyumuştu ve rüya görmüştü. ‘Bir Numara’daki iki katlı evlerde oturuyormuşuz. Bizim üç numara kucağında, balkonda beni bekliyormuş. Oğlan beni görünce heyecanlanmış, elinden kaymış. Bu yüzden bana bağırmış.” Öyküdeki kadın ablam, öyküyü anlatan da eniştem idi.

Eniştem teknikerdi. Tunçbilek Garp Linyitleri İşletmesi’nde (G.L.İ) “Bakım ve Onarım Atölyesi”nde ustabaşı idi. Tunçbilek, linyit kömür madeninin çıktığı, Kütahya’nın bir beldesidir. Olayın geçtiği yer de mühendislerin oturduğu, tepede çam ormanlarının içinde, “Bir Numara“ denen yerdeki sinema idi. Ablamlar ise işçi mahallesindeki lojmanlarda otururdu. İşletmenin sinemasında her hafta yeni bir film olurdu. Bir akşam, Bir Numara’da oturanlara; bir akşam da aşağıda işçi mahallesinde oturanlara. İşçilerin sinema günü cumartesi idi. Ama cumartesi ablam için yorucu bir gündü.

Cumartesi günü Tavşanlı’nın pazarı idi. Tavşanlı, Tunçbilek beldesine 10 km mesafedeki kasabadır. Ablam hemen hemen her cumartesi günü işletmenin servisi ile bu pazara alışverişe giderdi. Eniştem cumartesi günü de çalıştığı için ablam yalnız başına giderdi. Bir haftalık yiyecek ve diğer ihtiyaçları alıp gelirdi. Alınan sebzelerin ayıklanması, yıkanması ve de üstüne üç çocuklu evin diğer işleri ile cumartesi günü yorucu geçerdi. Olayın geçtiği gün de aşırı yorulmuştu. O akşam gösterilecek filmi de çok görmek istediğinden sinemaya gelmişti. Ama dayanamamış ve sinemada uyuyakalmıştı.

Biz, hemen hemen her yaz ablamı görmeye Tunçbilek’e giderdik. Sinema günleri de hoşuma giderdi. Bir hafta enişteme “Ablam bu cumartesi yine çok yoruldu. Bir Numara’nın gününde gidelim“ dedim. Çocuktum, eniştem beni kırmadı, hep birlikte sinemaya gittik. Ancak kapıdaki görevli........

© Ekonomim