Otomotiv endüstrisi, yüzyılı aşkın süredir üzerine inşa edildiği üretim anlayışında köklü bir dönüşüm yaşıyor. Bu dönüşümün merkezinde “megacasting teknolojisi” adı verilen yeni bir üretim yöntemi bulunuyor. Bu teknoloji sayesinde araçların gövdesi onlarca parça yerine, yüksek basınçlı dökümle tek bir büyük alüminyum parçada birleştirilerek üretilebiliyor. Bunun en çarpıcı örneği Tesla’nın geliştirdiği Model Y serisi. Geleneksel otomobillerin arka gövdesi 70'ten fazla parçadan oluşurken, Tesla’nın Giga Press makinesiyle ürettiği Model Y'nin arka kısmı yalnızca tek bir alüminyum dökümden oluşuyor. Bu dönüşüm, yaklaşık 300 kaynak noktasını ortadan kaldırıyor ve montaj süresini @’a kadar kısaltıyor. Tesla’nın bu yöntemle araç başına sağladığı tasarrufun 300 ila 500 dolar arasında olduğu belirtiliyor. Üretim hattı uzunluğu da 0’a kadar düşürülebiliyor. Bu gelişme tüm tedarik zincirini, yan sanayi yapısını ve hammadde talebini etkileyen yapısal bir sıçramaya işaret ediyor.

Megacasting, daha büyük bir dönüşümün yalnızca bir parçası. Elektrikli araçların yükselişiyle birlikte, yapısal batarya paketleri, modüler üretim platformları, gigafactory tipi dikey entegre tesisler ve dijital ikiz teknolojileri gibi yeni yaklaşımlar artık üretim süreçlerinde standart hale geliyor. 2023 yılında dünyada satılan araçların ’i elektrikliydi. Bu oranın 2030 yılına kadar P’ye ulaşması bekleniyor. Otomotiv üretiminde içten yanmalı motorlu araçlarda ortalama 30–40 elektronik kontrol ünitesi (ECU) yer alırken, modern elektrikli araçlarda bu sayı 80’in üzerine çıkıyor. Ayrıca, yazılım odaklı araçlardan elde edilen küresel yazılım geliri 2024 itibarıyla 300 milyar dolara yaklaşmış durumda. Tüm bu teknolojiler hem ürün tasarımını hem de üretimin coğrafi ve ekonomik dinamiklerini yeniden tanımlıyor. Artık otomobiller, binlerce parçadan oluşan kompleks makinelerden ziyade, yazılımla bütünleşik çalışan dijital sistemlere evriliyor. Bu da endüstriyi parçadan ziyade sistem, malzemeden ziyade veri ve yazılım........

© Ekonomim