ΑΝΑΛΥΣΗ*

Η Κύπρος συμπλήρωσε 65 χρόνια από την ανεξαρτησία της, αλλά συνεχίζει να περνά από συμπληγάδες. Οι πιο σημαντικές προκλήσεις από την εποχή της εγκαθίδρυσης το 1960, παραμένουν ανοιχτές. Ταυτόχρονα, νέα πιεστικά ζητήματα ανέκυψαν στον 21ο αιώνα, όπως οι αυξημένοι κίνδυνοι αποσταθεροποίησης, οι δημογραφικές, οι ενεργειακές και περιβαλλοντικές προκλήσεις.

Οσο κι αν περνούν τα χρόνια, η κυριότερη, υπαρξιακού χαρακτήρα, πρόκληση αφορά την de facto τουρκική κατοχή του 37% του νησιού. Η συνεχιζόμενη διαίρεση κρατά την Κύπρο δέσμια του παρελθόντος της. Μετά την εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960, η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. το 2004 συνιστά σημαντικό επίτευγμα, χωρίς όμως να έχει ολοκληρωθεί, όσο το Κυπριακό παραμένει άλυτο.

Το νησί εντάχθηκε με το σύνολο της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ενωση, αλλά με αναστολή της εφαρμογής του ευρωπαϊκού κεκτημένου στο βόρειο τμήμα (Πρωτόκολλο 10, Συνθήκη Προσχώρησης). Η πρόνοια αυτή κράτησε ανοιχτή τη δυνατότητα η ένταξη να λειτουργήσει ως καταλύτης για την ομοσπονδιακή επανένωση. Αλλά για δύο δεκαετίες η κυπριακή ηγεσία μοιάζει να επαναπαύτηκε με την ένταξη και τη μετέτρεψε σε πρόσχημα για να δικαιολογήσει το μείγμα των αντιφατικών πολιτικών της στο Κυπριακό. Οι Κύπριοι ηγέτες περιέπλεξαν περισσότερο το πρόβλημα, αντί να το επιλύσουν. Ετσι, η ένταξη δεν αξιοποιήθηκε ακόμα για να εξυπηρετήσει τον κατ’ εξοχήν σκοπό των εμπνευστών της, που δεν ήταν άλλος από την επίλυση του Κυπριακού.

Η Κύπρος θωράκισε την κρατική υπόστασή της στην Ε.Ε. Είχε όμως την ατυχία, οι πολιτικοί που ηγήθηκαν της χώρας από το 2004 και μετά -χωρίς να έχουν ουσιαστική συμβολή στον διπλωματικό θρίαμβο της ένταξης- να την εκλάβουν ως άλλοθι για συντήρηση........

© EFSYN