Δεν συζητάμε το δημοψήφισμα απλώς επειδή «συμπληρώθηκαν» δέκα χρόνια. Ή επειδή θέλουμε να προστατέψουμε την Ιστορία από τον Τσίπρα. Ούτε επειδή η ενδόμυχη, πέρα από κάθε ερμηνεία, ιστορική του σημασία το επιτάσσει.

Αντίθετα, αυτές οι «αφορμές» βασίζονται στο ότι μια σειρά αφηγημάτων, εδώ και χρόνια, έχει καταστήσει το «δημοψήφισμα» πρόσφορο πεδίο σύγκρουσης στον δημόσιο λόγο.

Ως αφορμές τις επικαλούνται όσοι θέλουν να κρύψουν ότι είχαν πάρει θέση στο πεδίο εξαρχής. Οτι παραμόνευαν, πάντα έτοιμοι, περιμένοντας μια «αφορμή»-ευκαιρία, αναμενόμενη όπως η επέτειος, έκτακτη όπως ο Τσίπρας ή διαρκής όπως το γράψιμο της Ιστορίας.

Η θέση μου είναι αυτή του μη ουδέτερου ανταποκριτή που επιδιώκει να αποκαλύψει τις αφηγηματικές επιχειρήσεις μιας εκ των αντιμαχόμενων πλευρών.

Η πλευρά αυτή παρουσιάζει το «δημοψήφισμα» ως κάτι μεγαλύτερο από την περίοδο που ξεκινάει με την εξαγγελία Τσίπρα και τελειώνει με την ανακοίνωση του αποτελέσματος. Από γεγονός το μετατρέπει σε σύμβολο που περιλαμβάνει και αντιπροσωπεύει ολόκληρη την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, πριν και μετά το δημοψήφισμα. Η λέξη «δημοψήφισμα» γίνεται το αποκορύφωμα και η επιτομή της.

Το αφήγημα προχωράει στη........

© EFSYN